Лучше на ринг с дьяволом, чем вновь влюбиться в ту которая однаждны предала!
Мюнхен! Это просто великолепный город. Я так переживала, когда ехала, потому что у меня была пересадка в другом городе, нужно было переходить на другую платформу и вот, когда я приехала в Мюнхен, с первой же минуты я поняла, что это любовь. Оставила вещи в камере хранения, и искать метро (U-Bahn), нашла только электрички (S-bahn) обежала весь вокзал. Так было приятно, когда в метро ко мне подошёл мужчина и спросил в каком направлении ехать на станцию Karlsplatz, и я ему объяснила, сама на английском. Мне вообще безумно нравится разговаривать на английском, к концу путешествия все мысли в моей голове были исключительно на английском. Пошли в студенческий квартал, а там в пиццерии, я бы в жизни не подумала, что из продуктов, которые вообще не сочетаются сможет получиться безумно вкусная пицца. Поговорили, и я пришла к выводу, что нужно планировать переезд. Обсудили все детали и с чего нужно начать, так что по приезду домой буду всё узнавать и готовиться. Попрощавшись, гулять по Мюнхену, иду и понимаю, как хочу здесь остаться, ещё и дождь, я без зонта, как ребёнок счастливая. Подходит ко мне парень, говорит, что-то на немецком, я на английском объясняю, что не говорю на немецком, и тут он «ты очень красивая, откуда ты? Оставайся у меня, выходи за меня замуж, будем жить вместе, потом поедем к твоим родителям и родишь мне 2х детей» ахахаха, я конечно посмеялась, извинилась и продолжила свою прогулку. Ещё безумно приятно, когда пишут «по твоим фото мне Мюнхен больше Берлина нравится, или ты проф фотограф или он реально такой красивый», этот человек влюбился в Одессу по моим рассказам и фото, теперь Мюнхен, или вот, приятно, когда я с человеком давно не общалась, а он пишет, что красивые фото у меня, а от него это высшая похвала. И вообще, наверное, за это время я пообщалась со всеми друзьями и подругами, с которыми давно не общались, как приятно вспоминать какие-то моменты, знать, что тебя помнят и скучают. В Мюнхен я вернусь, меня уже зовут обратно, поэтому этому городу я говорю, до скорой встречи :) Ещё про аэропорт и самолёт напишу. Моя слабость к вежливым людям. На стойке информации, поговорили на английском, в конце как всегда поблагодарила, а мужчина мне «пожалуйста», представители немецких авиалиний, на которых я летела, это отдельная любовь. Для авиа компаний star alliance в Мюнхене свой терминал, но чек ин моих авиалиний проходит в специальных автоматах, и если я зарегистрировалась дома, то сдача багажа меня ввела в ступор, благо там ходил один красивый немец, который после помощи, когда я уже проходила мимо на контроль, все равно пытался мне помочь. Ну и, как отличаются пассажиры, которые летели со мной в Германию и обратно в Украину, так же сложно сказать спасибо стюарду, который принёс вам еду, или пилоту, который довёз вас до пункта назначения живыми. Когда я сказала пилоту «danke schön. Tschüss» он так обрадовался, и не из-за того, что я поблагодарила и попрощалась на немецком, а из-за того, что ни один человек передо мной ни сказал спасибо. Эх, сразу видно Украина. Как бы я не любила нашу страну, но людей в ней я никогда не пойму.
Nigdy nie myślałam, że skończy się to w ten sposób. Nie wiem kim jestem. Nie wiem, gdzie jestem. Nie wiem co robię. Jestem na rozdrożu? Możliwe. Lecz to tylko fajne określenie mojej diagnozy.
<…>
7 stycznia 2018
Gdybyś zadzwonił. Bądź napisał. Wystarczyłaby krótka wiadomość. „Przyjeżdżaj”.
Ta historia jest na tyle banalna, że nawet wstyd jest mi o tym pisać. Lecz jak widać kontynuuję.
Jesteś na tyle wyjątkowy, że zainteresowałam się tobą. Nie uwierzysz, ale na palcach jednej ręki policzę osoby na których mi zależy. Które tak od prawie pierwszego wejrzenia zapadli mi w serce. Nie chodzi tutaj stricte o miłość.
Zależy mi. Wszyscy o tym wiedzą.
Nigdy nie będziemy razem. Wiem to, jestem tego świadoma. Ale wiem również, że nie zniosę faktu, że spotkasz kiedyś dziewczynę. Jest to słabe. Wiem. Wiem. Wiem. Jestem egoistką.
<…>
Wystarczyłaby jedna wiadomość. Poważnie. Cokolwiek. Albo alternatywa – żebyś nie pisał do mojej koleżanki. Że czekasz, aż ona przyjedzie na imprezę. Poważnie? Nie rozumiem tego.
Czasem piszesz do mnie. Wysyłasz śmieszne obrazki, filmiki. Zdarza mi się również dostać piosenkę. Czuję się wtedy wyjątkowo. Wyobrażam sobie, że ten tekst jest jakoś związany ze mną. Wieeeem, taki ze mnie głupek. Wysyłając mi coś pewnie nawet nie zdajesz sobie sprawy, że na drugim końcu odbieram to w ten sposób.
„Ciebie znowu nie było
Gdybyś nie istniała, miastu by wygodniej się żyło
Jestem tu. Byłem tam. Zresztą w sumie, kto nie był?”
Ja nigdy nie wiedziałam czego chcę. Ciebie? Dzisiaj stwierdzę, że tak. Lecz jaki w tym sens? Ty nigdy tego nie zrozumiesz. Powiedziałam ci to prawie wprost. Kilka razy. Reakcja? Zero. Marzy mi się maszyna czasu. Wróciłabym 1,5 lata temu. Nigdy bym nie zaczęła pracę w tej firmie. A więc nigdy bym ciebie nie poznała. Wiem, że po raz pierwszy spotkałam ciebie chwilowo kilka miesięcy wcześniej, ale to się nie liczy.
<…>
Wyobrażam sobie ten piękny czas. Nie znam ciebie. Nigdy nie spotkałam. Nigdy nie poznałam. Nigdy z tobą nie gadałam. Nigdy nie żartowałam na twój temat. Nigdy nie doświadczyłam twojego zdenerwowania. Nigdy nie patrzyłam na ciebie ukradkiem, sprawdzając, czy patrzysz na mnie… [NIGDY NIE PATRZYŁEŚ]
Jak to się stało? Wyobraziłam sobie, że czujesz to samo. To samo wobec mnie. Ale to tylko moja wyobraźnia. Od zawsze tak miałam. Może to prawda, że mogłabym zostać aktorką. Lubię wymyślać. Zmyślać. Wyobrażać. Czasem potrafię w to uwierzyć. I uwierzyłam, że coś nas łączy.
<…>
Muszę z tym skończyć.
1. Nie mogę darować tobie, że nie zaprosiłeś mnie na Sylwestra.
2. Nie mogę tobie darować, że krąży plotka, że coś ciebie łączy z moją koleżanką (plotki nie biorą się z powietrza).
3. Nie mogę odpuścić, że dzisiaj napisałeś jej, że czekasz na nią (może w wiadomości jej pytanie brało pod uwagę również mnie, ale pisałeś do niej. Ja od samego rana nie dostałam żadnego zapytania, czy mam zamiar dołączyć.)
KONIEC.